Voor wie is Pain2Power?

De mensen om je heen leiden drukke, actieve levens en jij zit wéér binnen. Jij moet rusten of bent ziek, kan niet mee, niet doen wat je wilt. Soms heb je het gevoel dat je naast het leven staat. Je vrienden studeren, werken, gaan op wereldreis of samenwonen. Ze bouwen hun leven op. Jij zou graag meedoen maar dat gaat niet, of niet op de manier waarop je zou willen. Je bent bang dat jij achterblijft.

Door je ziekte voel je je onzeker over jezelf. Bij een sollicitatiegesprek ben je extra zenuwachtig. Moet je iets zeggen tegen je nieuwe werkgever of in een nieuwe klas? En wat als je gaat daten? Wanneer vertel je erover? Soms twijfel je of je überhaupt wel leuk genoeg bent voor een relatie. Hoe kan iemand nou verliefd zijn op jou als jij steeds moe bent, allerlei dingen niet kan, in een rolstoel zit of wel eens in je broek poept?

Een gevoel van nutteloosheid knaagt aan je. Je wilt je graag ontwikkelen en voldoening halen uit je dag. Iets nuttigs doen voor jezelf of in de maatschappij. Maar hoe doe je dat als je jong en chronisch ziek bent? Moet je proberen je dromen te realiseren of accepteren dat dit het is? Je wilt graag meer uit het leven halen. Maar hoe?

Je blijft over je grenzen gaan, ook al weet je dat je de rekening daar dubbel en dwars voor zal moeten betalen. Het is moeilijk goed voor jezelf te zorgen. Zeker als het per moment verschilt wat je wel en niet kan. Daarbij ben je jong en wil je af en toe ook gewoon uitgaan, sporten of naar een concert. Soms ga je over je grenzen voor je studie of werk. Of omdat je niet aan je nieuwe liefde wilt laten zien dat je iets niet kan. Je weet dat het niet verstandig is, maar hoe moet het anders?

Je staat positief in het leven en kijkt naar wat je wel kan, maar toch… soms ben je heel verdrietig of boos. Mensen zeggen dat je je ziekte moet accepteren. Maar wat is dat eigenlijk? En hoe doe je dat? Je wilt je niet zomaar neerleggen bij een beperkt leven. Dat is toch logisch?

Eigenlijk begrijpt niemand echt hoe jij je voelt. Ook al zeggen mensen dat ze het zich voor kunnen stellen, ze weten niet hoe het is als je jong en chronisch ziek bent. Niemand in jouw omgeving begrijpt helemaal hoe het voor jou is. Dat allerlei ‘gewone’ dingen voor jou niet vanzelfsprekend zijn. Jij wilt niet zeuren of steeds alles uitleggen. Je hebt al helemaal geen behoefte aan medelijden, daarom vertel je vaak maar niets meer. Je staat anders in het leven dan de meeste mensen. Hierdoor voor je je soms super alleen.